Przygotowanie do badań laboratoryjnych
Przygotowanie do badania krwi
Badanie powinno być wykonane na czczo, 10-12 godzin po ostatnim posiłku, w warunkach normalnej diety (wyjątkiem są badania specjalistyczne, wymagające określonych warunków dietetycznych – w tej sprawie należy porozumieć się z lekarzem) o określonej porze dnia – zwykle, jeśli nie ma specjalnych zaleceń, między godzinami 7.00-10.00 rano, po nocnym spoczynku, bez obciążenia psychicznego. Wymagania te nie dotyczą stanów nagłych, oraz tych przypadków, gdy odstawienie leków nie jest wskazane ze względów terapeutycznych. W przypadku badań krwi – przed leczeniem lub po okresowym odstawieniu leków – należy przed wizytą w laboratorium porozumieć się z lekarzem prowadzącym.
Przygotowanie do badania moczu
1. Badanie ogólne moczu
Po wstaniu z łóżka i podmyciu pierwszy poranny mocz należy oddać do sedesu, resztę moczu z tzw.,, drugiego strumienia,, zebrać do naczynia zakupionego w aptece. Wielkość próbki powinna wynosić około połowy objętości naczynia. Zamknięte i podpisane imieniem i nazwiskiem naczynie trzeba jak najszybciej dostarczyć do laboratorium, najlepiej w ciągu godziny od momentu pobrania materiału. Jeśli nie jest to możliwe powinien być on przechowywany w chłodzie.
2. Posiew moczu
Przed zebraniem moczu Pacjent powinien zaopatrzyć się w aptece w jałowe naczynko (należy poprosić o pojemnik “na posiew”). Pobranie moczu na posiew wymaga od Pacjenta odpowiedniego przygotowania. Kobiety i dziewczynki powinny dokładnie umyć okolice krocza i cewki moczowej, mężczyźni i chłopcy powinni podciągnąć napletek i dokładnie umyć żołądź i cewkę moczową. Do badania należy dostarczyć mocz poranny. Pierwsze część moczu trzeba oddać do sedesu, a pobrać do badania – bezpośrednio do jałowego naczynka – mocz ze środkowego strumienia(nie przerywając siusiania). Prawidłowe obmycie i prawidłowe pobranie próbki ma istotny wpływ na wynik. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości Pacjent otrzyma informację, że badanie należy powtórzyć.Mocz jest dobrą pożywką i bakterie szybko się w nim mnożą. Jednym z elementów badania moczu jest określenie liczby bakterii w mililitrze materiału w momencie pobrania, a nie po dłuższym jego przechowywaniu. Z tego powodu należy dostarczać mocz do badania jak najszybciej, najlepiej w ciągu godziny od momentu pobrania, a jeśli to jest niemożliwie, powinien być on przechowywany w lodówce do czasu oddania do laboratorium.
Przygotowanie do badania USG
Przed planowanym USG jamy brzusznej należy więc ściśle stosować się do wskazań lekarza, który na nie kieruje (albo personelu placówki, w której chcesz zrobić badanie na życzenie). Mogą one obejmować:
- stosowanie dostępnych bez recepty środków przeciw wzdęciom na 1-3 dni wcześniej,
- stosowanie diety lekkostrawnej – bez produktów wzdymających, takich jak jogurty, groch, fasola, kapusta, jabłka czy winogrona, i bez napojów gazowanych – na 1-3 dni przed badaniem,
- stosowanie diety niskotłuszczowej w dniu poprzedzającym USG – jeśli ocenie mają podlegać przede wszystkim śledziona, trzustka, wątroba i pęcherzyk żółciowy,
- pozostawanie na czczo przez 6-8 godzin (a w niektórych przypadkach nawet przez 8-12 godzin) przed badaniem,
- zażycie środka przeczyszczającego wieczorem w dniu poprzedzającym USG – gdy zachodzi taka konieczność,
- powstrzymanie się od żucia gumy i palenia papierosów w dniu badania – obie czynności mogą doprowadzić do przypadkowego połknięcia powietrza, a dym papierosowy dodatkowo wpływa ujemnie na jakość uzyskanego obrazu,
- nieoddawanie moczu przez kilka godzin przed badaniem, a czasem także wypicie sporych ilości wody lub herbaty bez cukru – tak aby pacjent odczuwał parcie na pęcherz (jego wypełnienie poprawia widoczność układu moczowego).
Jeśli to ostatnie zalecenie w danym przypadku nie obowiązuje, niegazowane płyny – a najlepiej zwykłą wodę – wolno pić w dniu badania tylko w małych ilościach i małymi łykami, żeby uniknąć połykania powietrza. W podobny sposób popić należy przyjmowane na stałe leki, które można zażyć o zwykłej porze, nie później jednak niż godzinę przed badaniem (koniecznie informując o ich przyjmowaniu zarówno lekarza kierującego na USG, jak i tego, który je wykonuje).